PROLOG

… Pragniemy pokoju, ale dążymy do niego, mordując…

…Pragniemy otworzyć ludzkie umysły, lecz wymagamy posłuszeństwa wobec mistrza i ustalonych zasad...

…Pragniemy pokazać, jak niebezpieczna jest ślepa wiara, a sami ją praktykujemy…

                                                            MASYAF

1256 rok

XIII w.  n.e.

   Nadszedł kres wielkiego zakonu asasynów założonego pod koniec XI wieku  przez Hasana bin Sabbaha  uczonego, herezjarchę, mistyka, mordercę, ascetę i politycznego rewolucjonistę.  Dzieje asasynów to długa historia, która w tej chwili jest nie istotna. Istotne jest to co ma się wydarzyć.

   Oblężenie twierdzy w Masyafie przez Halaku Chana trwa już trzy i pół dnia. Coraz więcej z nas ginie. Mimo zapewnień naszego mistrza wiem, iż nie przetrwamy.  Już tej nocy twierdza zostanie zdobyta.

Nie mam pojęcia na co czeka mistrz, to nie może dostać się w ich ręce.

Z rozmyślań wyrwał mnie Kadar zdyszany wyrzucił wszystko jednym tchem.

 - Tamirze mistrz cię wzywa! To bardzo pilne chodzi sam wiesz o co.

-  Oczywiście już idę.

Ciekaw jestem co też ten starzec wymyślił. No cóż zaraz sie dowiem. Udałem się prosto do gabinetu mistrza. 

- Jesteś wreszcie. – stał twarzą do okna – Miałeś rację Tamirze. Jest ich zbyt wiele, przeceniłem nasze siły. Jak myślisz ile jeszcze wytrzymamy? – zadając mi to pytanie odwrócił się w moja stronę.

-  Sądzę, że zajmą twierdzę już dzisiejszej nocy. Mistrzu nie możemy pozwolić by dostali w swoje ręce artefakt.

-  Wiem o tym dlatego też wezwałem cię tutaj.  Jesteś najbardziej uzdolnionym asasynem w tym zakonie więc ufam, że ci się powiedzie. Twoje zadanie będzie polegało na wywiezieniu jak najdalej stąd artefaktu i ukrycie go w takim miejscu, ażeby nikt nie mógł go znaleźć.

- Nie prościej byłoby zniszczyć artefakt?

- Za nic w świecie nie możesz tego uczynić to by miało niewyobrażalne skutki.  Rozumiesz mnie? Musisz go ukryć.

- Rozumiem mistrzu.

- A więc dobrze. – po tych słowach mistrz wyszedł ukrytymi drzwiami za regałem z książkami po czym po nie długiej chwili wrócił z małą szkatułką w rękach. – Weź to Tamirze.

Bez słowa wziąłem szkatułkę . Mistrz odwrócił się znów do okna. Uznałem, że to wszystko i zmierzałem ku wyjściu.

 Wyszedłem z twierdzy tylnym wyjściem kierując się do stajni. Dosiadłem karego konia.  Zanim jednak wyruszyłem  chciałem po raz ostatni  spojrzeć na mury twierdzy,  która była moim domem od dziecka w tym celu wjechałem na wzgórze. To co ujrzałem było nie do opisania. Cała Masyaf stał w płomieniach.  Wszędzie ludzkie ciała, krew. Widziałem ludzi  ponabijanych na pal. Kobiety, dzieci… Wszyscy bez wyjątku. I stało się Mongołowie przedarli się do twierdzy. Nastąpiło to znacznie wcześniej niż przewidywałem. W tej jednej trwającej zaledwie parę minut chwili upadło wszystko o co walczyliśmy i w co wierzyliśmy. Wszystko. Już nie ma ratunku.

Zastanawia was jednak pewnie czemu to Mongołowie a nie templariusze postanowili  nas zaatakować. Przecież to z nimi toczymy wiecznie trwający spór. A gdyby to było jedną wielką farsą?  Tak. To tylko dla pozoru, ponieważ zarówno templariusze jak i my strzegą tajemnicy drugiego z trzech artefaktów i  w pewnym sensie są naszymi sojusznikami, ale tylko w pewnym sensie. Trzeba ruszać teraz w moich rękach znajduje się los całego świata. Ostanie spojrzenie na twierdzę. Przelotna myśl… Może jeszcze kiedyś znajdzie się człowiek, który podejmie próbę odbudowy zakonu, lecz to tylko przelotna myśl…

"Głęboko w oceanie, martwi i odrzuceni

Gdzie niewinni palą się w płomieniach

Milion mil od domu, idę przed siebie

Jestem zmarznięty do szpiku kości, ja jestem

Żołnierzem zdanym na siebie, nie znam drogi

Wspinam się na szczyty hańby

Czekam na wezwanie, ręka na piersi

Jestem gotów do walki, i na przeznaczenie

Dźwięk drżącego żelaza utkwił w mojej głowie

Grzmot bębnów dyktuje

Rytm upadłych, liczba zmarłych

Wschód rogów, na przodzie

Od zarania dziejów, aż do końca dni

Będę musiał uciekać, daleko

Pragnę poczuć ból i gorzki smak

Krwi na mych ustach, ponownie

Ten śmiercionośny wybuch śniegu pali moje dłonie,

Jestem zmarznięty do szpiku kości, ja jestem

Milion mil od domu, odchodzę

Nie mogę przypomnieć sobie twych oczu, twej twarzy."

                                 Woodkid - Iron